’s Winters gaat de pijptabak minder hard dan ’s zomers. Het gure weer van december lokte ook nu geen pijprook-sessie op ons bankje uit. En enige malen per week in ‘De Heeren van Beijerland’ (of ‘Barona’, zoals ome Arie het etablissement nog steeds noemt) werd ook bovenbudgettair, dus ik had mijn inspiratiebron al enige tijd niet meer gezien. Tot die miezerige dag. Hij stond bij een kerstbomenverkoper met een aantal geamuseerd kijkende mensen om zich heen. De verkopers’ ogen zochten steun en dachten deze bij mij te vinden: “Kunt u die meneer uitleggen, dat we hier met vaste prijzen werken?” Hij doelde op ome Arie, die met zijn rechterhand voor zich, met de handpalm omhoog hem vragend aan stond te kijken. Met een knipoog naar mij zei de oude veeboer: “Ik heb € 8,50 geboden voor dat boompje, nu jij!” En hij wees met zijn andere wijsvinger naar de open handpalm. De boom-verkoper begreep er niets van. Ik kon er wel om lachen en legde de sparringpartner uit, dat hij dan op zijn beurt zijn vraagprijs moest zeggen, waarbij hij dan met zijn rechterhand op de boeren-knuist moest slaan. Dat zulks gebruikelijk was bij veeboeren. Er kwamen steeds meer omstanders en de dennen-dealer koos eieren voor zijn te verdienen geld en besloot het spel mee te spelen. Twijfelend sloeg hij zachtjes op ome Arie’s hand en stamelde: “€30,-.” Ome Arie schudde zijn verweerde kop, pakte de hand van de verkoper, draaide de handpalm naar boven en gaf er een harde klap op met zijn volgende bod: “€10,-!” De ongelukkige tegenspeler was duidelijk geraakt door het bod, want hij schudde met zijn pijnlijke hand. Hij keek ook niet bepaald blij, maar fluisterde toch: “€25,-” en gaf een zacht klapje op de grote eeltige knuist van ome Arie en keek hem hoopvol aan. Deze pakte de arme man’s hand en draaide de handpalm weer naar boven, gaf er een enorme klap op, die het slachtoffer ineen deed krimpen van de pijn. Maar de ongelukkige hield zich groot voor het publiek, schudde nogmaals de pijn weg, gaf een klein klapje op ome Arie’s hand en zei, een beetje schor: “€20,-!” Ome Arie deed net of hij er over nadacht, pakte nogmaals de geteisterde hand en wilde net uithalen, toen onze marktexpert zijn hand terugtrok en piepte: “Neem maar mee voor €15,-!” Ome Arie pakte zijn portemonnee, betaalde en ging met het boompje onder zijn arm op de fiets huiswaarts, mij wederom een vette knipoog gevend.