In de mooi-weer-weekends was ons bankje steevast bezet door hanggroepjongeren met een pcss probleem.
(Post-Corona-Stresssyndroom). Gelukkig ging de jeugd doordeweeks weer naar school en konden wij weer ongestoord onze pijpjes roken en elkaars’ sterke verhalen aanhoren. Het bankje leek ook enige toeristische waarde te gaan krijgen daar steeds meer mensen naar ‘Het bankje van ome Arie’ zochten. Deze begreep daar zelf helemaal niets van. Hij was geen facebookenwurm en ook van Swartboek.nl had hij nog nooit gehoord. Hij had waarschijnlijk wel vermoedens in mijn richting, maar we spraken er niet over. Als ware het een ongeschreven wet.
Deze schitterende woensdag zaten we, ongehinderd door puberende hangoren of moeders met ijsknoeiende kleuters te genieten van het schitterende weer. Er waaide een verkoelend windje, welk de rook als een lange streep uit onze pijp deed vertrekken. “Zo’n terrasje is wel leuk, maar iedere dag wordt zelfs een redelijk vermogende oud-veehouder te gortig…” Hij maakte hierbij het bekende geldgebaar: met de duim wrijven over de zijkant van de wijsvinger. Ik knikte. De horeca had wat verliezen in te halen en dat was aan de ‘postcorona’-prijzen goed te merken. Dus we hielden het bij incidentele bierbezoekjes.
“Bovendien moet je erg oppassen voor de ’terrasieten’!”, waarschuwde ome Arie. Ik keek vragend opzij. Hij legde niet direct uit, maar rookte een paar streepjes wolk. Ik probeerde mijn nieuwsgierigheid nu eens in toom te houden, hetgeen hopeloos mislukte: “Terrasieten?” De oude baas glimlachte: “Vage kennissen, die bij je aan tafel gaan zitten en na een biertje joviaal afscheid nemen!” Hij nam een trekje, blies vervolgens een venijnig wolkje uit. “Zonder af te rekenen!” Ik schrok. Had ik dit weekend mijn biertje niet zelf afgerekend? Ik greep naar mijn portemonnee om hem deze tekortkoming te vergoeden, daar ik absoluut geen terrasiet wilde zijn. Ome Arie schoot in de lach en plaagde: “Beginnende Alzheimer, meneer Ype? U hebt wel betaald!” Ik wist het niet meer. “Bovendien bent u geen ‘vage kennis’ meer…” Ik ontspande en voelde me daarenboven zeer vereerd. Ome Arie is immers een Bekende Beijerlander….