Er wordt hard gewerkt aan de sluisdeuren voor ons haventje. Ome Arie zat het gedoe al pijpstoppend met grote belangstelling te bekijken. Ik zette mijn scooter op de standaard, pakte mijn rookgerei en ging op het bankje mijn pijp zitten stoppen. “Goeiemorgen, ome Arie!” De oude baas tikte ter begroeting met het mondstuk van zijn pijp tegen z’n pet. Vervolgens wees hij met hetzelfde pijponderdeel naar het gedoe in de havenmond. “Geen idee, wat ze daar allemaal uitspoken!” bromde hij. “Ik wel”, antwoordde ik trots. Er werd vragend opzij gekeken. “De deuren worden zo aangepast, dat ze op afstand bediend kunnen worden!” Trots over mijn eigen kennis leunde ik achterover en nam een fikse haal aan mijn pijp. Ome Arie keek beurtelings naar de werkzaamheden en weer naar mij. “Dus dan kun je, bij wijze van spreken, vanaf ons bankje met een afstandsbediening de sluisdeuren dicht doen?” Ik knikte. “Dan is het te hopen, dat bij hoogwater de afstandsbediening niet zoek is, zoals laatst bij ons thuis. Heb ik op een zondag een uur lang naar een kerkdienst zitten kijken, terwijl Riek aan het zoeken was!” Ik kon een glimlach niet onderdrukken. “Zelfs uitzetten kon niet…”, mopperde hij verder. “Tot ik mijn zoon ging bellen, of hij een oplossing wist.” Hij blies een wolkje rook uit. “Lukte dus ook niet!” Klein bejaarden-leed; verplicht naar een kerkdienst kijken, verstoten van communicatie met je kinderen. De oude baas zuchtte: “Zat ik met de afstandsbediening te bellen…”