Teckel Joseph lag besodemieterd te kijken, tenminste voor zover teckels besodemieterd kúnnen kijken, naast ons bankje bij de haven. Waarschijnlijk omdat het gure weer hem zelfs nog in april weer opgezadeld had met dat weerzinwekkende coltruitje. Ook ome Arie zat dik ingepakt in een winterjas  met een sjaal, zijn winterpet met oor-flappen en handschoenen met open vingers zijn pijp te stoppen. Ook ik had de nodige maatregelen getroffen tegen de kou. We hadden elkaar alweer een paar dagen niet gezien door onze wederzijdse ‘paas-verplichtingen’. En nieuwsgierig als ik was kon ik niet nalaten naar de uitwerking van zijn ‘puppy-grap’ te vragen. (Zie verhaal ‘teckbulls’) Hij stak zijn pijp op en van wal: “Toen ik vorige week woensdag thuiskwam zat Riek heel ingespannen voor de computer. Ik durfde niet te storen, want de combinatie Riek en computer is geen erg gelukkige. Meestal zit ze flink te mopperen op de hedendaagse techniek. Dit keer leek het mee te vallen, maar ze was zo ingespannen bezig, dat het me beter leek haar niet te storen tot ze vrolijk: ‘klaar!’ zei en het programma afsloot. Ik wilde haar net op de datum wijzen toen ze begon op te sommen: ‘Een hondenmand, een halsband, een drinkbakje, een voederbak, een bench voor in de auto, een hondenmandje voor op de fiets en wat leuke speeltjes! Allemaal besteld voor onze nieuwe pup. Je kunt er in deze coronatijd niet vroeg genoeg bij zijn!’ U begrijpt, meneer Ype, dat ik even met stomheid geslagen was…” Ik begreep het: “Was ze al van alles aan het bedenken voor die eerste nestkeus?” “Aan het bedenken? Ze had het al besteld! Ze zei, dat er zeker zes weken overheen gingen voordat die zooi uit China hier in Nederland aankwam, dus dat ze nog maar nèt op tijd was! U begrijpt, dat ik toen even niet durfde te zeggen, dat het een 1-aprilgrap was!” Ik begreep zijn probleem. “Ze had natuurlijk wel gelijk. Dat zag je natuurlijk ook toen dat schip dwars lag in het Suez-kanaal…” deed ik nog een schepje op zijn ellende. Er kwam een zuchtende rookwolk uit onze ome Arie: “En ze zei er ook nog bij, dat het mijn hond wordt en ik dus voor de kosten opdraai. Om er sadistisch aan toe te voegen, dat dat een mooie aanleiding is om te stoppen met roken.” Hij bekeek ter ondersteuning van deze trieste mededeling zijn pijp en vervolgens bijna smekend mijn kant op: “ Maar dan kan ik toch nog wel eens een pijpje tabak van u bietsen, meneer Ype?” Ik kreeg medelijden met hem en knikte bemoedigend. “Tuurlijk, ome Arie!” Zo zaten we nog even van onze luxe te genieten, tot mijn bank-genoot huiswaarts slofte met teckel Joseph achter zich aan. Hij liep iets gebogen alsof de toekomst zwaar op zijn schouders rustte. Mijn pijp was nog niet aan een retourtje naar de warme kachel toe, dus ik bleef nog even zitten.

Toevallig kwam Riek, ome Arie’s echtgenote, niet veel later op de fiets langs. “Is Arie al naar huis?” vroeg ze mij. Ik knikte: “Hij is net weg. Ik had met hem te doen; hij was best een beetje zielig. Misschien moet je hem nu maar eens vertellen, dat je hem teruggepakt hebt met die puppy-spullen…” Ze schoot in de lach: “dus u hebt me wèl door, meneer Ype!”