Het was een gewone maandagmorgen. Mijn scootertje had wat opstartproblemen, dus ik had het autootje maar genomen voor mijn weekopening met ome Arie. De oude baas had zijn pijp al opgestoken en zat tegen de naast hem op de grond zittende teckel Joseph te praten. Tot hij mij zag naderen: “Meneer Ype, goeiemorgen! Ik miste u al…” “Goeiemorgen ome Arie! De scooter wilde niet starten.” verklaarde ik mijn verlate komst. Ik pakte mijn pijp en nam plaats op anderhalve meter van ome Arie op ‘ons’ bankje aan het lieflijke haventje van ons dorp. Ik stopte mijn pijpje. Pijprokers gaan juist roken wanneer ze stoppen. Ik hield deze opmerking maar even voor me. Ome Arie was een beetje afwezig. Er zat hem iets dwars. Ik stak mijn pijp op en keek vragend opzij: “Waar zit je mee, ome Arie?” Hij zuchtte. Hij blies een wolkje uit. En zuchtte weer: “Hebt u iets aan mij gemerkt, meneer Ype? Dat ik…” hij maakte een draaiende beweging met zijn pijp bij zijn slaap, “… de boel niet meer op een rijtje heb?” Hij was echt bezorgd. “Nee, hoor, ome Arie, daar heb ik nog geen moment aan getwijfeld! Maar hoe kom je daar eigenlijk bij?” Ik was echt verbaasd. Ome Arie zuchtte weer, heel diep nu: “Nou, Riek trok mijn geestelijke vermogens in twijfel…” Ik ging er eens goed voor zitten. “Ik had echt alles keurig gedaan: vier keer geprikt, keurig in het potje gedaan, in een aparte envelop, stempas in de andere envelop en vòòr vrijdag 17:00 uur op de bus…” Ik begreep er niks van: “wat heb je dan op de bus gedaan?” “Poep…” antwoordde de oude baas. “Maar waarom heb je daar dan die stempas bij gedaan?” Hij keek erg ongelukkig: “Vergissinkje, ik moest dat bevolkingsonderzoek opsturen en die envelop van het per-post-stemmen lag ernaast, toen dacht: o,ja, dat moet ik ook nog doen…” Het begon me duidelijk te worden: “Je hebt je stempas naar het laboratorium voor darmonderzoek gestuurd?” Hij schudde zijn grijze hoofd: “Nee, nog erger: mijn poep naar het stembureau…”