De eerste lente-symptomen dienden zich aan: teckel Joseph liep zonder coltruitje buiten en ome Arie rookte pijp zonder handschoenen aan. Ze waren naar ons mooie haventje gewandeld en blij mij daar te zien. Joseph kwispelde en ome Arie groette me met een glimlach en tikte daarbij aan zijn pet: “Goeiemorgen, meneer Ype!” “Goeiemorgen ome Arie!”, antwoordde ik en ik gaf teckel Joseph een aai over zijn kop. Ik genoot al een tijdje van mijn pijp en het uitzicht. Ome Arie ging op ons bankje zitten met Joseph op de grond naast zich. Teckels kunnen ‘nonchalant’ zitten: met de achterpootjes niet recht onder het achterlijf, maar iets opzij, als een mens met de knieën over elkaar. Ik bekeek het met verbazing. Joseph bleek rechts-zittend. Hij hield duidelijk rekening met een langdurige wandelpauze. En berustte daarin. “Eindelijk weer een beetje weer om naar onze vaste stek te komen”, opende ik het gesprek. “Zo is ‘t, meneer Ype, zo is ‘t!”. Mijn gesprekspartner zat weer helemaal op zijn gemak en blies tevreden wolkjes uit. “Wanneer je met zo’n beest aan een touwtje rondloopt ontmoet je de vreemdste types.” Ik knikte, want ik kende het fenomeen. “Maar of je daar altijd blij mee moet zijn…”, antwoordde ik veelbetekenend. Ome Arie knikte: “Wat u zegt, meneer Ype! Gisteren nog. Een enorme kale baard met tatoeages en een pitbull. Doortje.” Ik glimlachte: “Zo heette de pitbull, neem ik aan?” Ome Arie knikte: “Hoe die baard heette weet ik niet. Maar die ging uitgebreid vertellen over zijn kickboks overwinningen en daarna kwamen er allerlei complottheorieën over de Corona!” Hij zuchtte: “Na de nogal gewelddadige inleiding durfde ik hem niet tegen te spreken, dat begrijpt u wel, meneer Ype!” Ik begreep het. Ome Arie wees op Joseph: “Die vent had Doortje even losgelaten, zodat ze op het veldje kon rondrennen. Dus ik maakte Joseph ook maar los. Maar of dat nou zo’n goed idee was!?” Hij nam een trekje aan zijn pijp. “Rothond!”, mompelde de oude boer vervolgens, naar de teckel kijkend. Joseph keek schuldbewust terug, voor zover teckels schuldbewust terug kunnen kijken. “Die twee honden bleken het uitstekend met elkaar te kunnen vinden. Heel erg goed zelfs!” Ik begon een angstig vermoeden te krijgen. “Terwijl die tattoo-figuur uitgebreid uit de doeken stond te doen hoe onze regering ons manipuleert en de Corona misbruikt om ons onder de duim te houden, zat achter hem Joseph bovenop Doortje te rijden! Hoe ‘ie het voor mekaar kreeg met die korte poten snap je niet; volgens mij was Doortje voor hem door haar kniëen gegaan.” Ik schoot in de lach.“Gelukkig was die rot-teckel nėt amechtig van haar afgestegen, toen de baard zich na dat onzinnige verhaal omdraaide en zijn pitbull weer riep: “Doortje, hier!” En tegen mij: “We gaan weer eens op huis aan!” De pitbull kwam natuurlijk direct. En Joseph slofte er zowaar hijgend achteraan. “Slechte conditie, die teckel van u, meneer!” zei die kale nog, “Dat gaat ons niet gebeuren, hè Doortje; wij trainen iedere dag! Wìj laten ons door die Corona mooi niet naaien!” Ome Arie had een gemeen grijnsje op zijn verweerde kop: “En ik zweer u, meneer Ype, die rot-teckel zat volgens mij stiekem te lachen!”