Het was geen weer om op ons bankje aan het fraaie haventje van ons dorp pijpjes te roken. Het miezerde en de lucht was grauw. Ik zat dus thuis te berusten met mijn cryptogram, toen ik tot mijn verbazing een berichtje op mijn mobieltje kreeg: ome Arie! ‘Riek is naar Agaath, stop, koffie bij mij?, stop, neem je pijp mee, stop!’ Ik schoot in de lach om dat ‘stop’. Ome Arie stuurde een telegram-bericht per whatsapp. Echt iets voor hem. Ik pakte mijn pijp en ging, ondanks de geringe afstand, per auto naar ome Arie, alwaar ik met open armen werd ontvangen. “Hier is het beter dan bij de haven, meneer Ype!” Refereerde de gastheer aan het slechte weer. Ik knikte en volgde hem de keuken van het gezellige appartement in. Hij schonk koffie in, terwijl ik mijn pijp stopte. Bij het gasfornuis stonden twee barkrukken. Ome Arie gebaarde uitnodigend op één daarvan plaats te nemen, en pakte ook zijn pijp. Vóórdat ik mijn pijp op wilde steken drukte hij op een knopje, waarop de afzuiger nogal luidruchtig van zich liet spreken. “RIEK WIL EIGENLIJK NIET DAT IK IN HUIS ROOK!” schreeuwde ome Arie door de herrie heen. Ik knikte, dat ik het begreep, maar echt ideaal vond ik deze oplossing niet. De rook werd door de afzuiginstallatie wel goed onschadelijk gemaakt; de tabak werd zowat uit mijn pijp getrokken. We dronken onze koffie, en ome Arie wist zelfs nog een plakje cake uit een beduimeld servetje tevoorschijn te toveren met de woorden: “GISTEREN CREMATIE GEHAD…” Ik moest erom glimlachen en liet me het ietwat gedeukte gebak goed smaken. “Kijk, meneer Ype, ik wilde u toch graag spreken, omdat ik twijfel over die vaccinatie”, zei ome Arie, nadat hij de afzuigkap een paar decibels had teruggedraaid. “Twijfel, ome Arie?” Die zag ik even niet aankomen. “Hoezo dat? Je wilt toch niet ziek worden?” De oude baas leek opeens nog ouder. Hij schudde zijn hoofd. “En je doet het niet alleen voor jezelf, maar ook voor je omgeving! Stel dat Riek ziek wordt, of Agaath?” Hij keek me vragend aan. “Eh, die laatste is een wat minder gelukkig gekozen voorbeeld, sorry.” We moesten er allebei om glimlachen. “Ach, dat gun ik Agaath ook niet echt.” Ome Arie klonk erg mild. “Het gaat me vooral om de bijwerkingen, meneer Ype!” Ik fronste mijn voorhoofd en keek hem vragend aan: “Bijwerkingen?” Hij knikte: “Bij de laatste griepprik ben ik ook van mijn stokje gegaan, net als bij alle prikken, die ik in mijn leven gehad heb…” Het lukte me om niet in de lach te schieten. “Ik kan gewoon niet tegen dat geprik!” Vervolgens zette hij de afzuigkap weer op standje ’turbo’, omdat hij bang was, dat ik hem uit zou lachen. Ik legde even mijn hand op zijn bovenarm en brulde: “DAN GA IK GEWOON MET JE MEE, OME ARIE!” Hij keek mijn kant op: “ZOU U DAT WILLEN DOEN, MENEER YPE?” Hij leek opgelucht.