“Vanavond alweer Kerstavond!”, zei ik na de gebruikelijke wederzijdse begroetingen. Ome Arie zat al met de vlam in zijn pijp terwijl ik mijn rookgerei nog tevoorschijn moest halen. Hij knikte. Ik begon mijn pijp te stoppen. Het grauwe weer was, gek genoeg, passend bij de sfeer. Ik stak mijn pijp op en genoot van de eerste trek: altijd het hoogtepunt van het rookgenot. Ome Arie zat ook zichtbaar te genieten. Zijn pet stond tevreden op zijn grijze krullenkop. “Kerstavond,”  herhaalde hij, “bij Kerstavond moet ik altijd terugdenken aan die ene gure avond al heel lang geleden. Het had gesneeuwd en niet zo’n beetje ook!  Onze beste melkkoe moest bevallen en de veearts was met zijn bestelwagentje vast komen te zitten aan de andere kant van het dorp, dus die ging onze stal niet halen.” Hij nam een trekje van zijn pijp. “Riek moest me helpen, had ook een ketelpak aangetrokken en samen hadden we er nog een hele klus aan om dat kleintje uit Bertha 12 te krijgen.” Ik hing aan zijn lippen. “Uren waren we bezig geweest, maar uiteindelijk zaten we tevreden op een baal hooi ons wankelkalf te bewonderen. We hadden haar drooggewreven met stro en wiebelig dronk ze bij haar moeder.” Hij kreeg een vertederende glimlach op zijn gezicht, alsof hij het opnieuw beleefde. “Het zal zo rond achten ’s avonds geweest zijn, misschien negenen. Buiten was het pikdonker en het sneeuwde weer. In de stal was weinig licht, maar genoeg om elkaars bebloede armen en gelukkige gezichten te zien. We konden er smakelijk om lachen en we wasten ons bij de kraan in de stal. Met koud water, maar het deerde ons niet, we waren jong en sterk.” Ome Arie pauzeerde even blies een wolkje uit. “Op dat moment kwamen de jongens binnen met een grote pan erwtensoep!” Hij stopte even. Het was net of hij een beetje vochtige ogen kreeg. “Hadden ze zelf gemaakt! Weliswaar uit blik, maar het gaat om de gedachte. Ik was zo trots op ze, maar ook op Riek, omdat ze die gasten zo geweldig had opgevoed! Ze waren niet ouder dan twaalf! Ze hadden soepkommen bij zich en bruin brood gesneden en zo zaten we als gelukkig gezinnetje op strobalen te genieten van een feestmaal ter gelegenheid van de geboorte van de kleine Bertha 13.” Hij was duidelijk geëmotioneerd. We namen tegelijk een trekje van onze pijp. Ook ik was geroerd door het verhaal: “Het mooiste kerstmaal ooit, ome Arie?” De oude baas keek mijn kant op: “Kerstmaal? Welnee, volgens mij was het februari of maart!”