Het verplicht op afstand van elkaar leven leek de humeuren van de mensen geen goed te doen. Alleen merkte ik daar die dag weinig van bij ome Arie. Hij kwam fluitend op zijn fiets bij ons bankje aan de haven aan en stalde zijn tweewieler tegen een paaltje. Ik moest wel lachen om dit tafereel, daar fluiten met een mondkapje op niet echt resulteerde in een welluidende melodie. Hij had het zelf inmiddels ook door en vanachter het beschermmiddel kwam een brede grijns. “Goeiemorgen, meneer Ype!” groette hij vriendelijk alvorens hij zijn pijp ging zitten stoppen. “Goeiemorgen, ome Arie! Wat een zonnig humeur op deze donkere dag vlak voor Kerstmis?” Ik had mijn pijp inmiddels opgestoken en nam een tevreden trekje. “Inderdaad, meneer Ype, ik ben in een beste stemming!” Hij stak zijn pijp op en vanuit een geurende wolk lachte hij: “Een kerst zonder mijn vegetarische schoonzus, hoe groot kan mijn geluk zijn?” Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ik wist van zijn diepgewortelde hekel aan schoonzus Agaath. Ome Arie zat met een gelukzalige glimlach voor zich uit te praten: “Niet vegetarisch gourmetten met bloemkoolroosjes, in geitenkaas gegratineerde worteltjes en broccoli stengels in tomatensaus, maar gewoon stukjes biefstuk en plakjes ontbijtspek!” Zo te zien liep het water hem al in de mond. Ik moest ook denken aan de naderende kerst, hetgeen mijn humeur niet positief beïnvloedde: “hou op, ome Arie;  ik ben juist gevlucht, omdat mijn lief al dagenlang naar allerlei kookprogramma’s op televisie zit te kijken. De mooiste en verleidelijkste kerstmenu’s verschijnen op ons enorme beeldscherm!” Ome Arie keek verbaasd opzij: “Maar u was toch op dieet, meneer Ype?” Hij klonk oprecht medelijdend. “Inderdaad, ome Arie, inderdaad,”, zuchtte ik: “dus van al dat smakelijks hoef ik niks op mijn bord te verwachten!” Ik zocht troost in mijn pijp. Ome Arie schudde meewarig zijn grijze boerenkop en herhaalde: “dus voor u wordt het deze kerst groente gourmetten: bloemkoolroosjes, misschien in magere geitenkaas gegratineerde worteltjes en broccoli-stengels in tomatensaus!” Vervolgens schoot hij in de lach; een gemene plagerige lach. Even mocht ik hem niet.