Stofzuigen

Door het miezerige weer genoodzaakt ons goed in te pakken zaten ome Arie en ik, gehuld in dikke jassen op ons bankje onze handen te warmen aan onze pijp. De wind maakte het kouder dan het eigenlijk was. Ome Arie was wat stil, die ochtend. Ik besloot rustig de reden van zijn neerslachtigheid af te wachten. Die kwam pas toen hij zijn pijp uit klopte en zijn vertrek aankondigde: “Ik moet gaan, meneer Ype, want ik moet nog boodschappen doen.” Ik keek verbaasd. “Riek is gisteren gevallen en zit met een dikke enkel op de bank.” “Da’s niet zo best, ome Arie! Wat is er gebeurd?” Hij stond op. “Sinds ik met pensioen ben hebben we al de discussie over wie wat moet doen in het huishouden.” Ik knikte begrijpend, want deze situatie kwam me bekend voor. “Uiteindelijk ben ik qua stofzuigen overstag gegaan…” Ik glimlachte, want kreeg een beeld van onze ouwe boer achter een stofzuiger. Hij raadde mijn gedachten: “Maar ik zag mezelf nou niet bepaald achter zo’n lawaaiig geval door het huis drentelen, dus ik kocht een stofzuigrobot!” Ik keek bewonderend; “Slim bedacht, ome Arie!” Hij nam het compliment met een glimlach in ontvangst. “Dat ding werkt prima, slaat geen plekkie over, gaat onder het bed door, kan zelfs onder het lage dressoir en dat, terwijl ik mijn krantje lees!”  Ik vond zijn vindingrijkheid wanneer het op vermijden van huishoudelijke taken aan kwam bewonderenswaardig. “Geweldig bedacht ome Arie, maar wat heeft dat met de enkel van Riek te maken?” Ome Arie zwaaide zijn been over zijn fiets. “Die robot kwam net onder het dressoir vandaan toen Riek met een blad koffie de kamer in kwam.” En, terwijl hij wegfietste: “nu zit zij met haar voet omhoog en ik met de gebakken peren…”