Er brandden grote rode lichten aan weerszijden van de uitgang van ons haventje. De sluisdeuren waren gesloten. Voor mij één van de tekenen van de herfst met hogere waterstanden en wateropjagende stormen. Ons bankje bij de haven was leeg en nat. Waterdruppels dropen van de rugleuning. Voorbijgangers snelden richting warmte en droogte. Voor zover mijn heup het toeliet haastte ik me richting mijn auto. Toen ik langs Barona liep werd er stevig op een raam van de genoeglijke serre geklopt. Ome Arie zat met zijn Riek aan een tafeltje met een dampende kop koffie en een forse appelpunt voor zich te gebaren, dat ik naar binnen moest komen. Ik aarzelde even, maar ik draaide toch om en trad het etablissement binnen. “Ga zitten, meneer Ype!” Ome Arie was duidelijk blij me te zien. Ik wist niet goed, of ik me nog voor moest stellen aan Riek, want we hadden elkaar slechts terloops ontmoet. (Zie eerdere verhalen op swartboek.nl) Ik groette haar beleefd: “Goedemorgen, mevrouw!” Ze groette hartelijk terug. Ik nam plaats en bestelde ook koffie met appelgebak. Na wat gebruikelijk gezwam over het weer stond Riek op. Ze had haar koffie haastig naar binnen gewerkt. “Ik ben even een boodschap doen.” En weg was ze. Ik kreeg mijn versnapering en nam een slok hete koffie. “Ze is even naar hiernaast…” fluisterde ome Arie zachtjes, bevreesd gehoord te worden, terwijl de zaak verder vrijwel leeg was. Ik keek waarschijnlijk niet erg snugger, want hij fluisterde een nadere toelichting: “Hunkermuller!” Ik schoot in de lach om dat ‘hunker-‘, maar hij was bloedserieus. “Ze moet een nieuwe BH…” Nu knikte ik begrijpend: “En daar wil je als vent liever niet bij zijn.” Hij knikte. Ik begon aan mijn appelgebak en vroeg langs mijn neus weg: “Heb jij wel eens lingerie voor je vrouw gekocht?” Tot mijn verbazing kreeg ome Arie een iets rode kop. “Ja, en daarom ga ik absoluut nooit meer zo’n winkel binnen!” Hij fluisterde nu nog zachter. “Ik wilde Riek eens echt verrassen en kocht hiernaast het meest sexy setje wat ze hadden!” Ik kon me er even weinig bij voorstellen; een wat oudere boer, die lingerie voor zijn vrouw ging kopen. “Die verkoopster deed vrij onbeleefd tegen me en daar begreep ik niets van. Tot ze vroeg, wat voor maten mijn ‘neem-ik-aan-uw-vrouw’ dan wel had.” Ik begreep wat hij bedoelde. “Ze pakte het met tegenzin in als een cadeautje en keek me vernietigend de deur uit…” Ik moest wel lachen om dit relaas. “Maar dat is niet alles: toen ik thuiskwam verstopte ik het setje. Het was een paar dagen vóór onze trouwdag moet u weten…” Ik begreep zijn goede bedoeling en vond het eigenlijk wel erg romantisch voor de nuchtere ome Arie. “En wat vond Riek van je cadeau?” Was ik toch wel benieuwd. “Ze vond het te vroeg.” fluisterde onze Amor. “Te vroeg?” Ik begreep hem niet. “Ze vond het een dag te vroeg in mijn sokkenla!” Nu begon ik een vermoeden te krijgen; “en Leiden in last?” Ome Arie knikte: “En hoe! Ze was razend en verdrietig tegelijk, want ze dacht, dat het voor een ander bedoeld was, ook vanwege de volkomen verkeerde maat!” Hij nam een hap appelgebak. “Het heeft me heel veel moeite en rozen gekost om het weer recht te zetten. En ik ben samen met haar teruggegaan naar hiernaast om de zooi te ruilen voor een degelijk badpak!” Ik nam ook een hap van mijn appelgebak. Toen ik mijn mond weer leeg had vroeg ik nieuwsgierig: “en wat zei die verkoopster, toen je echt met je eigen vrouw kwam?” Ome Arie glimlachte: “Ze was alleraardigst, maar kon het niet nalaten even te benadrukken, dat kerels eigenlijk niet in de hunkermuller thuishoren…”