Het is weer de periode waarin de familieverhoudingen voor het komende jaar bepaald en van het vorige jaar geëvalueerd worden: Het is de tijd waarin bepaald wordt wat te doen met opa en oma met de kerst. Telefoon, kleinkind aan de lijn: “Opi, mama maakt een statement met de kerst!” Het antwoord, met een beetje krakende stem van ouderdom: “Geen idee, wat dat is,  maar zeg maar tegen je moeder, dat opa en oma ook genoegen nemen met een lekkere biefstuk of gewoon gourmetten, zoals ieder jaar!” De telefoon wordt overgedragen. “Hai, pa. We wilden dit jaar samen met de kinderen een statement maken voor het milieu. Dus we maken een vegetarisch kerstdiner!” Dit komt hard aan. Er valt een stilte. “Pa, ben je er nog?” “Ja, kindje, ik moest het even verwerken.” “Komen jullie ook? Ik denk, dat ik een lekkere linzensoep met kastanjeballen maak…” Weer even een stilte. Opa komt uit een tijd, dat een groot stuk vlees het ultieme bewijs was van hoe goed we het hadden, van luxe. En dat gevoel hoort voor hem bij de kerst. De gedachte aan linzensoep met kastanjeballen past daar in ieder geval niet bij. “Ik moet even met je moeder overleggen, ik bel wel terug!” Op de achtergrond zit oma doof te breien. Aan haar hoeft hij het helemaal niet te vragen, want zij wil de kinderen en kleinkinderen altijd zien, al krijgt ze helemaal niks te eten. De ‘overleg-smoes’ gebruikt hij altijd, wanneer hij even moet nadenken. 
Na een uurtje is hij eruit. Hij belt terug. “Hallo pa”, zegt dochterlief, die op de display heeft gezien dat hij het is, “En, komen jullie gezellig?” Opi schraapt even zijn keel en zegt dan: “Ik heb even een diepe discussie met je moeder gevoerd, maar wij willen juist een ‘statement’, zo noemen jullie dat toch,  maken door met de kerst een begin te maken met het verorberen van de halve Nederlandse veestapel. Om de C02 uitstoot nu eens goed aan te pakken. Daarom nemen we onze eigen ossenhaasjes wel mee…”