Sinds ik met pensioen ben, nu zo’n twee weken, kijk ik ’s ochtends regelmatig naar omroep Max. Zeer vitale bejaarden bezweren me, dat oud worden erg leuk moet zijn. Een hoogleraar, die een soort ‘Prins Claus-Nederlands’ spreekt weet heel veel over oud worden en vertelt blijmoedig over honderdjarigen in Japan. Daarbij laat ze een foto zien van een oud vrouwtje met diepe rimpels en een tandeloze lach. Of ik daar nou naar moet verlangen… 
De hoogleraar benadrukt, dat we vooral meer moeten bewegen. 
Daarna komt ‘Nederland in beweging’. Olga Commandeur (zeer toepasselijke naam!) en de één of andere blijmoedige jongeling staan op een soort rond podiumpje te stappen, waarbij ze ook nog erg overdreven met hun armen meebewegen. “De paden op, de lanen in, akela Beemsterboer!” mompel ik. Op de achtergrond staan nog een stuk of vijf fitness-senioren in gebloemde leggings op ronde verhoginkjes mee te marcheren. En allemaal met zo’n blije grijns op hun gezicht. 
Het is maandag, dus Elly vertrekt rond 11.00 uur naar haar vrijwilligersbaantje, mij volledig gelukkig zittend in mijn luie stoel, achterlatend. 
Maar dan begint het te knagen. Die hoogleraar-brilslang had misschien wel een punt. ‘Stilzitten is het nieuwe roken’ is wel weer zo’n vreselijke slogan, maar ik wil toch nog wel even van mijn pensioen genieten. Ik doe het gordijn maar even dicht, want niemand hoeft mijn vertwijfelde poging om jong te blijven te zien, en zoek ‘Nederland in beweging’ op bij ‘uitzending gemist’. Nu nog zo’n rond podiumpje vinden. Het kussen van de poef lijkt uiterst geschikt. Het feest kan beginnen. Blijmoedig commandeert Olga dat we moeten stappen. Ik stap en dat valt niet mee op het kussen van de poef. Ik besluit mijn badjas uit te doen, want die is erg zwaar en gaat door al dat bewegen steeds los. De gordijnen zijn toch dicht. Olga stapt vrolijk verder op de maat van het één of andere saaie kólere-muziekje. Ik begin er nu al moe van te worden. “En dan doen we nu een side-step!” commandeert Olga enthousiast. Iedereen stapt opzij, alleen ik ben natuurlijk te laat. Dus ik doe het bij de volgende stap, terwijl de groep op tv alweer de andere kant op gaat, stap vervolgens naast mijn poefpodiumpje en kan me nog maar net vastgrijpen. Mijn poef is duidelijk kleiner dan het podiumpje van Olga. Ik verzwik mijn enkel gelukkig niet helemaal en ga buiten adem maar gauw weer zitten. “En dan nu een dubbele side-step de andere kant op!”, Olga is in haar element. 
Ik dus niet, ik zit amechtig in mijn stoel te hijgen en krijg opeens erg veel zin in een hele dikke sigaar.