Er zijn dit seizoen veel nieuwe gezichten in het eerste van de Zinkwegse Boys. De harde kern had het er maar moeilijk mee bij de bekerwedstrijd, uit tegen NTVV. Tineke van Hengel ging eerst met assistent-trainer Peter van Dam alle namen doornemen. Daarna kwam Jan Schipper ook even bij Peter langs. En het commentaar langs de lijn was soms moeizaam. “Wie is die snelle aan de overkant” “Eh, hoe heet’ie ook alweer…” “Sjongejonge, wat is dat nou toch weer voor een zaadpass van, eh, hoeheet’ie”. 
Al onze zekerheden waren verdwenen. Aad had zelfs geen Mees meer om over te mopperen. Het voelde nog niet erg vertrouwd. Het gesprek in de rust, aan een grote tafel in de gezellige kantine, verliep gelukkig wel als vanouds. Met als hoogtepunt de mededeling van Daan, dat hij zijn Ford had ‘ingerolen’ voor een vertrouwde Opel. Na een dwaling van vier maanden. De hele tafel was er even stil van. We hadden ons vier maanden geleden al zorgen om hem gemaakt, toen hij plots met een Ford aan kwam rijden. Daan, die at met een Opel-mes en -vork, die sliep onder een Opel-dekbed, die kakte op een Opel-bril! Een Ford! Het voelde gewoon verkeerd, als een eerste symptoom van Alzheimer. Maar verder merkten we nog niks aan hem. 
Algauw werd de stilte verbroken door een lacherig geplaag. Hij moest het natuurlijk even ontgelden. Maar daar kan Daan gelukkig goed tegen, zelfs wanneer zijn eigen vrouw er aan meedoet. Het was weer vertrouwd. Ik genoot!
De tweede helft begon en iedereen ging weer gezellig commentaar leveren langs de lijn. De Boys wonnen met 2-4, maar het vertoonde spel was volgens de ouwe knarren natuurlijk nog niet geweldig. Want ‘hoeheet’ie’ had er natuurlijk best nog twee kunnen maken.