De VerhalenKaravaan

We moesten een smal steil betonnen trapje af naar het huisje, dat schattig stond te wezen beneden aan de dijk naast de molen. We moesten naar achteren, want de VerhalenKaravaan streek vrijdagavond jongstleden neer in ‘De koffiemolen’ in Puttershoek. Geweldige naam voor een theetuin.
Het was druk. Ik verbaasde me over een stokoude dame met rollator, die toch ook dat trapje afgekomen moest zijn. En vroeg me af, hoe ze ooit weer boven moest komen. 
Verder zaten er vooral wat oudere luisteraars. Jonge mensen hebben Youtube of storytel op hun telefoontjes. Toch zullen ze onze VerhalenKaravaan nog wel gaan ontdekken en het Vintage vinden. 
Mijn collega-vertellers deden weer geweldig hun best. Licht voorovergebogen vertelden ze hun vaak historische vertellingen alsof ze een groot geheim verklapten, en bouwden door hun gedoseerde stiltes de spanning op. 
Iets minder voorovergebogen vertelde ik op mijn beurt mijn verhaaltje. Een gebeurtenis uit mijn werkverleden als fysiotherapeut. Er werd gelukkig gelachen. Tevreden ging ik na mijn slotapplaus weer zitten en nam een slok water. De stokoude dame met de rollator stond kreunend op, ondersteund door de uitbaatster van ‘De koffiemolen’. Ze moest naar het toilet, en dat was nog een hele toer met haar rollator over grind en gras. Op dat moment liet ik het dopje van mijn waterflesje vallen. Ik hoorde het stuiteren op de grinttegel onder mijn stoel. Ik probeerde het te te lokaliseren, maar geen spoor. Naast me zat Elly te sissen, dat ik stil moest zitten. “Het dopje van mijn waterflesje…” fluisterde ik. “Laat liggen!” siste ze dwingend terug. We luisterden naar het volgende verhaal. Ondertussen keek ik telkens stiekem onder de tafel en naast me, waar dat rotdopje gebleven was. El porde in mijn zij. Inmiddels werd het donker en ik gaf de hoop op. 
In de pauze kwam de duidelijk opgeluchte stokoude dame teruggerollatord. Gelukkig, want na de pauze kon ze, net als wij allemaal, genieten van het verhaal van molenaar Jesse. Uit de losse pols vertelde deze een verhaal over een vroegere molenaar van zijn korenmolen ‘Lely’: Gerrit Korporaal. Fantastisch.
Terwijl na afloop de stokoude dame het betonnen trapje op gezeuld werd, vond ik het dopje van mijn waterfles. Onder mijn stoel, vlak naast mijn linkervoet. De avond was perfect.