Het is weer de tijd van de avondvierdaagse. Slierten schoolkinderen snoepen zich een weg door ons dorp op weg naar een medaille. Af en toe loopt er een volwassene bij met van die stevige stappers, die dan even buiten het dorp afbuigt de polder in om de 10 km. te lopen. Ook zie je vrijwilligers, die rolstoelen duwen. Geweldig! Die mensen verdienen gouden medailles! Laatst was er één, die buiten het dorp afboog de polder in, want 5 km. is voor watjes, had die demente in de rolstoel gezegd… (De vrijwilliger was bij het eindpunt gesloopt, terwijl iedereen bewondering had voor die slavendrijver onder die plaid…)

Vroeger heb ik ook eens meegelopen met de schoolkinderen als snoepdistributeur en oppas. Dat heeft geduurd tot ik op een hele gezellige vierdaagse-avond mijn eigen kind was kwijtgeraakt. Terwijl ik met de buurman kletste over koetjes en kalfjes en vooral wat je van deze dieren het beste kon gebruiken op de barbecue, was Maartje, toen de stoet vlakbij ons huis was, uit de rij gestapt en vrolijk fluitend huiswaarts gekeerd. Ze was toch vlakbij, het snoep vrijwel op en dit was veel gemakkelijker dan eerst dat rot eind naar het dorp te lopen en daarna weer terug. Gewoon een kwestie van logisch nadenken. Ik liep inmiddels dus erg onlogisch verder en miste haar pas bij de finish. Iedereen in rep en roer, want er was een meisje zoek. Uiteindelijk kwam er een buurvrouw op de fiets melden, dat Maartje al thuis was. (Toen waren er nog geen mobieltjes!) Elly was razend en sindsdien mocht ik nooit meer mee met de avondvierdaagse. Ieder nadeel heb zijn voordeel…..