Wanneer de juffrouw op mijn kleuterschool aan me vroeg wat ik later wilde worden was mijn antwoord in de winter ‘Brandweerman’, want dan zou je het nooit koud hebben, en ’s zomers ‘IJscoman’. Dat laatste leek me geweldig, want ik was gek op ijs en blije gezichten. Luid bellend door de straten fietsen en ijsjes scheppen voor blije kinderen, dat moest toch heerlijk zijn. Of in een ijssalon al die bakken heerlijks voor je zonder ruitjes ertussen. Een droom. 
Ik droomde terwijl ik in de rij stond te wachten op een hoorntje met een nog onbekende keuze. Vóór me stond een hele lange vader met een heel klein meisje naast zich en een buggy met nog iets kleins achter zich. Zijn vrouw had zich buiten het gedrang op een stoel gedrapeerd, nummer drie in aanbouw liefdevol ondersteunend. Pa had het niet gemakkelijk met dochterlief. “Welke smaak wil je?” Het meisje drukte verlegen een vingertje op het raam. “Smurfenijs?” De ijscovrouw schepte wat blauwe smurrie op een ijshoorntje. “Nee, niet die, chocolade, daarachter!” het meisje klonk al jankerig. Zuchtend probeerde de verkoopster het hoorntje ijsvrij te krijgen om het vervolgens te kunnen vullen met de gewenste bruine smurrie. “Of toch smurfenijs?” Het leven is vol lastige keuzes. De vader zocht een redelijk alternatief: “Kan ik een half bolletje smurfenijs en een half bolletje chocolade-ijs krijgen?” vroeg hij, wanhopig. De ijscovrouw had geen zin in een oeverloze discussie dus friemelde ze halve bolletjes op het hoorntje, zonder vast te drukken. 
De ijsdame schepte nog twee ijsjes voor de ouders en rekende af. Het blauw-bruine ijs van dochterlief begon al behoorlijk te smelten. De lange vader zag er wat lullig uit, toen hij de blauwe druppel probeerde te onderscheppen, die dreigde een vlek op zijn hawaï-hemd te maken. Maar dat ging mis. Het ijs was niet goed op het hoorntje gedrukt en lag dus los. Een beetje ervaren ijsvader weet dat je dan moet uitkijken met omhooglikken. Beter is het eerst omlaag te likken, zodat je met je tong het ijs een beetje vaster in het hoorntje drukt. Dat had hij niet gedaan, dus bij het omhoog likken viel al het ijs van het hoorntje. Via het hawaï-hemd zo bovenop het voorhoofd van de boos omhoog kijkende kleuter. Even bleef het stil. Heel even. Toen ging de sirene af. Het kind schreeuwde de hele zaak bij elkaar. De pa stond verbouwereerd naar het lege hoorntje te kijken, en moeder hees zich overeind om te gaan redderen. Ik meende de ijscovrouw even te zien grijnzen, alsof ze bewust het ijs niet op het hoorntje had vastgedrukt. Achterin de winkel stond een bezem met letters erop: PH- en nog iets. Zoals op vliegtuigen…