Het kunstwerkje aan de muur van de oefenzaal van het verpleeghuis was de ultieme uiting van het sadisme van een therapeutische brilslang. Het was de figuur van een molen, gemaakt van ragfijne zilverpapiertjes, die met uiterste preciezie van chocolade-paas-eitjes waren gepulkt. Zonder ze te beschadigen. En nu komt het: het was gemaakt door patiënten van het Parkinsoncafe. Ik kon me er even geen voorstelling van maken. Mensen, die moeite hebben om een paaseitje uberhaupt gewoon vast te houden de opdracht geven er het flinterdunne zilverpapiertje af te halen, zonder het te beschadigen. Hoe vals kan een mens zijn? In onze praktijk in Rotterdam stond een grote schaal met van die kleine kut-eitjes. Het kost mij normaliter al moeite om die papiertjes er überhaupt af te krijgen, laat staan in één stuk. En toch zou het me lukken om het voor elkaar te krijgen. Als Parkinsonpatienten het met hun trillende en bevende handen voor mekaar kregen, moest het mij zeker lukken… Poging twaalf kwam in de buurt, maar had toch een klein scheurtje in de hoek. Bij poging twee-en-dertig begon ik toch al een tikkie misselijk van al die chocolade te worden, want weggooien doe je die eitjes natuurlijk ook niet.  Toen ik bij eitje drie-en-veertig ook nog op een achtergebleven schilfertje zilverpapier beet en mijn vulling het daar uitermate mee oneens was, ben ik ermee gestopt. Ik hoef geen molen van zilverpapier aan mijn muur.

Welke stapelgekke, zwaar sadistische gekkin heeft dit bedacht? Het moet wel haast een vrouw geweest zijn. Cruella, met een jas van Dalmatierpuppy-bont. En eronder een jurk van paas-eitjes zilverpapier…