Hij is al veertig en een vaste waarde in het eerste. Op de bank. Al heel wat jaren traint hij trouw twee keer per week met de eerste keeper, die mogelijk alleen de eerste keeper is, omdat’ie gewoon wat langer is. Zo’n tien centimeter zeker, en voor een keeper is dat een groot voordeel. Verder is er weinig verschil; ze zijn ongeveer even goed in het keepen. Maar iedere zaterdag zit onze kleinere goalie weer in de dug-out, ook wel het mok-hok genoemd. Met naast hem gepasseerde spelers, die zitten te mokken. Omdat ze zichzelf toch veel beter vinden dan de voetballers, die wel ‘in de basis staan’. Hij mokt niet. Natuurlijk wil hij graag spelen en zegt daar ook wel eens iets over tegen de trainer of diens assistent. Maar hij stapt niet boos op of dreigt daarmee, zoals anderen soms doen. Hij traint gewoon twee keer per week fanatiek met die andere keeper en zorgt ervoor, dat die zelfs steeds beter wordt. Die eerste keeper was een paar jaar geleden zelfs zo goed, dat een veel hoger geklasseerde club hem graag wilde hebben. Onze stand-in kreeg toen zijn kans in het eerste. En deed dat voortreffelijk. De overloper zat vervolgens bij die mooie club een jaar lang op de bank. Toen die lange daarna, ietwat teleurgesteld, terugkwam, begreep hij in ieder geval, wat zijn korte trainingsmaat voor de club over had. En het respect groeide. Inmiddels is de oude situatie in ere hersteld. Zonder mokken zit die ouwe weer op de bank. Want die lange is nou eenmaal een stuk langer…