65+

En dan, op een gewone zondagochtend, ben je opeens 65. Vroeger gingen mensen dan met pensioen, maar tegenwoordig ben je gelukkig nog gewoon jong. Met een geweldige toekomst nog vóór je. Toch?

Je kruipt je bed uit en strompelt naar het toilet voor de eerste zitplas, die enige tijd in beslag neemt. Vervolgens hijs je jezelf kreunend omhoog en mankt richting de koffie. Joepie, vandaag is het de eerste dag van de rest van je leven… Je neemt als ontbijt je bloeddrukpil en de benodigde paracetamolletjes om de dag enigszins pijnvrij door te komen. Je pakt je brilletje om de krant, die je moeizaam van de grond hebt opgeraapt, te kunnen lezen. Oei, voel je daar een bultje?

Maar dan glijdt het eerste slokje koffie langzaam naar beneden en verwarmt je mond, je keelgat en de rest. Als olie in een oude tandwielkast. Je zit in je luie stoel en geniet van al die warme verjaardagswensen op facebook en lacht om je hondjes die de gekste fratsen uithalen om een bakje brokjes te krijgen. Je lief is inmiddels ook op en maakt croissantjes en brengt sinaasappelsap. Het regent buiten, maar binnen schijnt de zon.

Mensen, die zeggen, dat ze na hun pensioen pas gaan genieten van het leven zullen dat nooit doen. Wanneer je niet gewoon van iedere dag van je leven geniet, kun je dat na je 65e niet opeens wèl gaan doen. Opeens met een gelukzalige glimlach op twee dezelfde elektrische fietsen en met dezelfde bodywarmertjes aan de Hoeksche Waard rond gaan fietsen… Ik moet er niet aan denken. Ik heb gelukkig tot nu toe van vrijwel iedere dag intens genoten! Gewoon, zomaar.

En later? Later word ik een beroemd schrijver. Of zoiets….