Het menselijk lichaam en haar functioneren is een groot mysterie. Zoals waarom het wakker wordt, wanneer er één hand slaapt. Ik heb dat wel eens, en wanneer die hand dan niet meer slaapt kan het totaal juist wel weer slapen. 
Sommige patiënten, vooral de jongere, die nog weinig meegemaakt hebben, respecteren dat mysterie niet. 
Zoals die brilslang met krijtstreep-mantelpakje, die heel duidelijk was over haar verwachtingen: “U gaat mij van mijn klachten afhelpen, en zo niet, dan ben ik niet van plan u te betalen. Ik heb een belangrijke baan bij een verzekeringsmaatschappij en heb niet veel tijd voor deze onzin. U bent de derde fysiotherapie-praktijk, die ik bezoek, en bij de vorige twee schoot ik niets op en heb ik veel tijd verspild!” Ze duldde geen tegenspraak. 
Ik waste rustig mijn handen en ging er eens goed voor zitten. “Eens even kijken, u gaat dus voor het ‘no cure no pay model’.” Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “Dan heb ik wel wat gegevens en documenten van u nodig.” Ze keek me verbaasd aan. “Documenten? Wat bazelt u nu?” Ik opende de patiëntenkaart op mijn computer. “U verwacht van mij een garantie, een verzekering voor wat betreft het resultaat. Voor dat resultaat is de nulsituatie van groot belang. Ik kan bijvoorbeeld niet zien, wat u wellicht al onder de leden heeft. Daartoe wil ik bijvoorbeeld graag een GGV hebben.” Ze keek me stomverbaasd aan. “een GG-wàt??” “Een GGV, een Geen Gezwel Verklaring. Om die te krijgen, zult u een totale CT-scan moeten laten maken. Want wanneer ik u ga behandelen, zonder het gewenste resultaat, omdat er blijkt een carcinogene oorzaak voor uw klachten blijkt te zijn, krijg ik toch niet betaald. Dat is een te groot risico, dat zult u wel begrijpen…” 
De brilslang zat al iets minder rechtop. 
“Dus u kunt het beste even contact opnemen met uw huisarts om dit onderzoek te laten doen. Vraag dan gelijk een DNA gezondheidsprofiel aan, om latente erfelijke aandoeningen en gevoeligheden uit te sluiten,”
De brilslang was nu geknakt. “Maar dat gaat toch helemaal niet? Al die onderzoeken voor wat rugpijn? Dat ben ik echt niet van plan!” 
Ik zuchtte, stond op en gaf haar een hand ter afscheid. “Ja, zo staat het nou eenmaal in onze ‘no cure no pay’ voorwaarden….”