We hadden besloten onszelf te verwennen met een nummer 23 en een nummer 36. Inderdaad; ik zat bij de afhaal-Chinees. Mijn bestelling was in behandeling en ik zat net verveeld in de Panorama van maart (2019) te bladeren toen ome Arie binnen kwam. “Ik had net gebeld voor een nummer 23.” De juffrouw vroeg: “Meneel Alie?” Ome Arie knikte en ging op anderhalve meter bij me vandaan op de houten bank zitten. Toen zag hij mij pas: “Hé, meneer Ype, heeft u ook geprobeerd zelf te koken?” Ik schudde lachend mijn hoofd: “Nee, ome Arie, daar waag ik me niet aan!” Ome Arie zuchtte: “Daar moet ik u gelijk in geven, meneer Ype!” Hij lachte niet met me mee. “Daarom zit ik nu hier…” Ik legde mijn Panorama weer terug op de rommelige stapel. Ome Arie fluisterde nu haast, alsof hij zich schaamde voor de op de achtergrond zwoegende koks: “Riek is een paar dagen naar Agaath om haar te helpen in het huishouden en met die avondklok is het dan beter dat ze blijft slapen.” Ik knikte begrijpend. “En gisteren ging het goed: ik had aardappelen gekookt, boontjes gedopt, een karbonaadje in de Croma geflikkerd en prima gegeten!” Ik was vol bewondering: “Zoò, ome Arie, ik neem mijn petje voor u af!” Hij glimlachte licht; “Maar na vandaag kunt u uw petje wel weer opzetten, meneer Ype! Echt alles ging mis…” Hij keek om zich heen of er iemand meeluisterde, maar de koks spraken Chinees en de balie-juffrouw nam een telefonische bestelling op. “Ik had vandaag te weinig pannen omdat ik gisteren niet had afgewassen, dus ik moest improviseren.” Hij boog voorover: “Ik besloot macaroni te maken, en begon met de saus: uitje bakken, gehakt braden en zo’n pot tomatenspul erbij.” Ik knikte: “Klinkt lekker!” Ome Arie zag er evenwel niet gelukkig uit. “Maar wat ging er mis?” Want er was duidelijk iets misgegaan. “Te weinig pannen dus. Toen ik de macaroni moest gaan koken deed ik een verkeerde keuze.” Hij zuchtte: “En toen maakte ik dus een klein foutje…” Hij schoof ondanks de Corona-regels toch wat dichter naar me toe: “Ik stond met dat pak macaroni en zocht een pan om water aan de kook te brengen, zoals de instructies op de achterzijde waren: ‘giet de macaroni in ruim kokend water!’ Dus zo gezegd, zo gedaan!” Ik keek hem verbaasd aan: “Maar wat kan er dan fout gaan?” Ome Arie schoof nog iets dichterbij: “Ik kreeg de macaroni, toen die klaar was, er niet meer uit!” Ik begreep er niets van: “Er niet uit? Waaruit?” “De enige pan, die ik nog over had!” Ik keek hem vragend aan: “De fluitketel!” En misschien verbeeld ik het me, maar het was net of er uit die keuken vol Chinezen een bulderend gelach klonk…