Deze winter was het haventje van Oud-Beijerland, zoals vaak ‘s winters een dooie boel geweest. De sluisdeuren waren dikwijls dicht vanwege het hoge water en wanneer ze wel open waren, bood het Spui een wat nutteloze aanblik. Leeg, want onbevaren, wel stromend, maar ietwat plichtmatig. Ome Arie was, net als ik, deze winter ook minder op ons vaste bankje te vinden. En wanneer we elkaar troffen, rookten we vaak ook zonder veel te zeggen ons pijpje. Ook haast plichtmatig. Ik liet vaak verstek gaan om te genieten van mijn eerste kleinkind. Een duidelijk veel beter alternatief dan pijp te roken op een bankje aan de haven, hoe aangenaam het gezelschap van mijn boeren-vriend ook mocht zijn. Ome Arie, meervoudig opa, begreep dit volkomen. Maar nu de krokussen weer hun kop opstaken en de vogels weer aan het stoeien waren met hun nestmaterialen, had ik weer mijn scootertje van stal gehaald voor een ritje richting onze vaste stek aan het mooie haventje van ons dorp. In de beste stemming in maanden. Ik moest lachen om een dame, die probeerde een start te maken met haar fiets op de ‘vrouwenmanier’: al steppend vaart zien te maken en daarna snel het step-been op de andere trapper zien te krijgen zonder om te vallen. Door de tegenwind stepte ze zich een ongeluk, maar durfde niet aan fietsen te beginnen. Daarbij trok ze een benauwd gezicht, als van een hondje, dat moeilijk kon poepen. Of het haar uiteindelijk gelukt is weet ik niet, ik moest de hoek om. Ik vermoed dat ze uiteindelijk steppend haar bestemming bereikt heeft. Nagenietend bereikte ik mijn bankje van bestemming, alwaar ome Arie me vertelde, dat hij in de winter wel regelmatig ons haventje had bezocht. Ik ging naast hem zitten en stopte mijn pijp. Ik verontschuldigde me na mijn eerste rookwolkje wat stuntelig voor mijn nalatigheid hem vaker op te zoeken, maar zoals hierboven reeds gezegd begreep hij me. “Echte vrienden hoeven zich niet verplicht te voelen, meneer Ype!”, zei hij zacht, en blies een wolkje rook uit. Ik stak mijn pijp op en genoot van weer een mooi moment met mijn dierbare vriend.